Wat de hel!

Hier zit ik op de veranda van ons onderkomen, diep in de jungle van Suriname. Overdag staan we te vissen, soms in de brandende zon, soms met wat regen. Alle dagen zijn goed. We vangen prachtige vissen en zien veel wildlife, vooral kaaimannen en capibara’s, ’s werelds grootste knaagdier. En natuurlijk veel vogels, zoals reuzenreigers, arenden, de koningsgier, ijsvogels en kolibries. Ook een tapir en een anaconda kunnen we bewonderen.

De blokhut waar we slapen is simpel maar prachtig gelegen, aan een bocht in de rivier. Het geluid van de stroomversnelling dempt de junglegeluiden maar overstemt ze niet. ’s Ochtends vroeg word ik wakker van het geluid van de vogels. Sommige kennen maar één toon, zoals de ara’s die alleen krijsen, maar anderen hebben een uitgebreider repertoire. De ponpon, een hangbuidelspreeuw genoemd naar de hangende buidels waarin ze nestelen, maakt twee geluiden door elkaar, lijkt het, een klokkend geluid en een hoge roller. Er is zelfs een vogel, die als een beginnende straatmuzikant een complete melodie probeert te fluiten met meer dan 10 verschillende noten, maar altijd ergens de draad lijkt kwijt te raken, om dan onvermoeibaar weer overnieuw te beginnen.

’s Avonds als de schemering valt, worden de vogels stil en hoor je vooral de insecten. Maar dan niet dat nijdige zoemen van muggen, maar meer een orkest van blaasinstrumenten. Ik hoor duidelijk trompetten, en hoe heet toch dat kleine metalen fluitje dat zo’n vrolijke uithaal kan maken?

Het is 9 uur ’s avonds en iedereen is al naar bed. Op een andere avond zouden Carmen, onze kokkin, en baas Eddie, een van de bootsmannen, een potje zitten te dammen maar nu is het geheel donker. Een dag in de tropische zon heeft dat effect en morgen tussen vijf en half zeven staat iedereen al weer op. Ik besluit nog even mijn boek uit te lezen. Ik schenk mezelf een glas witte wijn in. Daar zit ik dan, meer dan 100 kilometer van welke bewoonde wereld dan ook en toch, als ik de kans krijg, hou ik vast aan die simpele geneugtes. Ik geniet.
Het boek is eigenlijk toevallig gekocht en elke bladzijde verwacht ik dat er iemand gruwelijk aan zijn einde komt, waarna de zoektocht naar de dader kan beginnen. Niets is minder waar. Het blijkt een roman te zijn maar dan niet van het literaire soort, maar eerder een die het niveau van de bouquetreeks net ontstijgt. Het blijkt echter zodanig geschreven dat ik het toch geïnteresseerd uitlees, ook al wist ik al op pagina vijftig hoe het zou aflopen.
Tevreden leg ik het weg. Normaal gesproken begin ik niet meteen aan een volgend boek. Dan wil ik de sfeer nog even vasthouden, maar aangezien dit een wel heel luchtig verhaal was, besluit ik nog even in een nieuw boek te lezen om te kijken of het mij kan boeien.

Een vriendin die goed kan schrijven, heeft het me toegestuurd. Haar vorige boek, haar eerste, in zakformaat met nog geen 130 pagina’s, had me ook zeer bekoord. Het was beknopt, ingedikt bijna, met zoveel informatie dat ik vond dat het een veel dikker boek verdiend had. Het liet me met een leeg gevoel achter toen ik het uit had, alsof dierbare vrienden afscheid hadden genomen. Nu neem ik mijn gloednieuwe e-reader en begin aan mijn eerste e-book. Het heeft 145 pagina’s, niet veel meer dan de vorige, maar doordat het een digitale vorm heeft, weet ik nu niet hoe groot het boek in werkelijkheid is. Nieuw boek, nieuw medium, ik ben op twee fronten benieuwd.

Binnen een paar minuten ben ik al compleet in het verhaal, nee eigenlijk in de hoofdpersonen gezogen. Ik weet dat ik moet gaan slapen maar ik ben ontroerd en bang en ook vastberaden, net als de personages. Ik weet niet waar het heen gaat, het maakt mij niet uit. Ik lees en ik lees totdat ik mijn ogen niet meer kan openhouden. Morgen is er weer een dag. ’s Avonds, als iedereen slaapt, zal ik weer mijn glas nemen en mijn boek. Wat de hel!

Boek: Wat de hel!  Auteur: Caro Sicking    

http://www.nonfixe.nl/wat-de-hel/

De eerdere roman van Caro Sicking: Nin, novelle, 2010.