Effe wachten a.u.b.

Ik lig op mijn buik op een door mij meegebrachte badhanddoek. Het is lekker warm op mijn rug. Lig ik bij het zwembad in de zon? Neen. Heb ik een prachtige spa gevonden en krijg ik een hete-stenenmassage? Was het maar waar.

Helaas lig ik in het Sint-Vincentius ziekenhuis in Paramaribo op de afdeling fysiotherapie voor een behandeling. Gisteren toen ik iets zwaars wilde oppakken, namelijk een tennisbal, is het in mijn rug geschoten en zelfs nadat ik lang en hartgrondig had gevloekt, want laatst stond in de krant dat dat helpt tegen pijn als je tenminste niet de hele dag door vuile taal uitslaat, zelfs na al die verbale verderfelijkheden moest ik toch stoppen met tennissen want het deed verdomde zeer. Zou ik dan toch teveel lelijke dingen zeggen normaal gesproken?

Hier lig ik dus en maak mij lichtelijk zorgen. Niet vanwege het hot pack op mijn rug wat een aangename warmte verspreidt. Wel vanwege de plaatjes met electroden die daaronder zijn aangebracht en waardoor stroomstootjes worden gejaagd om mijn verstijfde spieren weer doorbloed te krijgen. Ik heb niet zoveel vertrouwen in het elektrische systeem in Paramaribo, want het valt regelmatig uit en dat betekent aan de andere kant misschien ook wel dat er zo nu en dan een piek over de lijn wordt gestuurd die mij tot ver voorbij de haarwortels zou kunnen verschroeien. Bovendien moet je voor elke behandeling je eigen handdoek meenemen om de kosten te drukken, dus wanneer is dat apparaat eigenlijk voor het laatst nagekeken? Hoeveel geld wordt daarmee uitgespaard?

Het verontruste gevoel begon al toen ik buiten zat te wachten en een slordig, handgeschreven bordje op de deur zag hangen waarop staat: 1 x aanbellen en effe wachten aub. Geen enkele hoogopgeleide hulpverlener zou toch zo’n knullig briefje ophangen?

Langzaam overwint echter de elektriciteit mijn verkrampte spieren. Niet alleen mijn rug ontspant maar ook mijn zorgen omtrent de gezondheidszorg in Suriname in het algemeen en, om eerlijk te zijn die van mij in het bijzonder, ebben weg.

De fysiotherapeut komt elke paar minuten kijken of het goed met mij gaat en om de elektrische prikkels iets te verhogen want, ze heeft inderdaad gelijk, je went er aan, dus kun je van lieverlee meer hebben. Bovendien komt er geen rook uit het apparaat of rare geluiden of iets dergelijks en blijven de tintelingen in mijn onderrug constant en eigenlijk wel aangenaam, wat toch moet betekenen dat er geen overmatig grote hoeveelheden energie door mij heen gestuurd worden.

Aan de andere kant van het gordijn behandelt ze tenminste vier andere patiënten, die moeten fietsen of anderszins bewegen. Iemand die zijn vorige afspraak heeft gemist zonder iets te melden, krijgt de mantel uitgeveegd maar wordt natuurlijk behandeld. Een ander die iets moppert wat ik niet versta, wordt van repliek gediend: Meneer, dat komt gewoon omdat u een korte nek heeft! Hilariteit alom.

Als de behandeling is afgelopen, zijn zowel mijn rug als mijn zenuwen geheel tot rust gekomen. Woensdag mag ik terugkomen en ik denk: effe wachten a.u.b. en u wordt uitstekend geholpen!